Mr. Crowley'nin Doğumu

Tanrıça kadar soğuk bir Aralık akşamı. 

Canım sıkılıyor ve dışarı çıkıyorum. Yağan kar, ufak bir sis oluşturmuş şehirde. Kafamın içinde bir müzik var ve sözlerini duyuyorum. Bir kısmını hatırlıyorum ama. Sanırım, iki dizesi şöyle olmalı:” Mr. Crowley, what went down in your head,Mr. Crowley, did you talk to the dead?” Ellerim üşüyor ve üzerime giydiğim kahverengi, biraz da eski montun ceplerine sokuyorum. Ellerim daha da üşüyor. Soğuğun etkisini azaltmak için salgısını arttırmış burnum akıyor. Ucu da kırmızıdır diye düşünüyorum. Hızlı adımlarla yürüyorum. Gittikçe hızlanıyor adımlarım. Titreyen ve yatacak sıcak bir yer bulmak için çabalayan köpekleri görüyorum. Kafamı çeviriyorum mecburen; benim de kalacak yerim yok çünkü. Hızlanan adımlarım, ısıtıyor biraz da olsa. Geniş bir yoldan yürüyorum ve bu yolda gözümü alan farlar, kulağımı tırmalayan kornalar ve insanların o iğrenç, yüksek sesleri yok. Zemin, hızla giden bir arabanın ani freniyle ısınamıyor diye üzülüyorum. Yürümekten başka çarem yok. Yürümezsem, donabilirim. Ne kadar süre yürüdüğümü bilmiyorum. Yerde kırık bir şişenin cam parçalarını görüyorum ve almak için eğiliyorum. Aldığımda yüzümü görüyorum. Sonra, saçlarımdan çıkan, ancak kaynayan bir suda görülebilecek buharı fark ediyorum. Uzun süredir yürüdüğümü anlıyorum. Doğrulmadan, kırık cam parçasını aldığım yere koyuyorum. 

Doğrulduğumda, basıncın etkisiyle daha fazla üretilen ter damlacıklarının alnımdan süzüldüğünü hissediyorum. Kirli montumun sağ koluyla siliyorum yüzümü ve alnımı. Yüzüm kirlenmiş olmalı; fakat aldırış etmiyorum. Üzerimi düzeltip, devam ediyorum yürümeye. Kulağımdaki müzik, kendini ayyaşların türkülerine* bırakıyor. Isınmak için yaktıkları ateşi de görüyorum üstelik. Yürüdükçe, ses daha iyi geliyor. Düşünüyorum, hangisi daha iyi diye. Ah kararsızlık. Yanlarından geçerken, bir şey söylüyorlar. Çok yuvarlak konuştukları için anlamıyorum. Selam verdiklerini sanıyorum. Soğuktan morarmaya yüz tutmuş sağ elimi çıkartıyorum ve onlara doğru kaldırarak; fakat onlara bakmayarak, yürümeye devam ediyorum. İçtikleri şarabın içinde bulunan alkolün ilk olarak kılcal damarları daraltarak onları ısıtacağını ve daha sonra alkol miktarı arttıkça, alkolün bir takım hormonları uyararak kılcal damar geçirgenliğini arttıracağını ve sabaha kalmadan sızıp, donarak öleceklerini düşündüğümde aniden duruyorum ve yanlarına gitmek için dönüyorum. Yanlarına giderken, şarap içtiklerini nereden bildiğimi sorguluyorum. 

Yanlarına gittiğimde içtiklerinin şarap değil kanyak olduğunu görüyorum. Üç kişi var. İkisi yerde yarı yatar pozisyonda oturuyorlar ve altlarında kalın ve bazı yerleri ezilmiş; fakat kirli uzun mukavva olduğunu görüyorum. Biri ayakta karanlığa doğru işiyor ve sidiği buharlaştıkça, kokusu burnuma kadar geliyor. Kar tabakasında ince bir delik de oluşturduğunu tahmin ediyorum. Yerde duran avare kılıklı adamlar şaşkınlıkla bana bakıyorlar. Şaşkınlıklarını gizlemek için ellerindeki kanyak şişelerini, ikisi birden aynı anda bana doğru uzatıyorlar. Ateşe doğru yaklaşıyorum ve topuklarımın üzerine oturarak, sol elimi kanyak şişesine sağ elimi ateşe doğru uzatıyorum. Kanyağı alıyorum ve irice bir yudum alıyorum. Dilimdeki papillalar ölene kadar ağzımda tutuyorum, yutmuyorum. Nefes alıp vermemi zorlaştırınca boğazımdan yavaşça süzerek yutuyorum. Kanyak yemek borumdan mideme giderken ayrı, mideme indiğinde ayrı hissettiriyor kendini. Bir yudum daha aldıktan sonra şişeyi geri veriyorum. Biraz ısınıyorum, sadece biraz. İşeyen adam otururken haşır huşur sesler çıkarıyor. Biraz utanarak bana “Kâğıt parçaları, soğuktan koruyorlar adamım” diyor. Montunun sol cebinden zulaladığı gümüş renkli; fakat tenekeden yapılma kabı çıkartıyor. Dişleriyle açıyor ve kapağını bir kenarı atıyor. Su gibi içiyor kanyağı adeta. Ellerimi ısıttıktan sonra; pek de ısınmış sayılmazlar, soğukken vücudunuz sıcak bir şey elinize değdiğinde uyuşma hissine benzer bir hisle, kalkıyorum.

Dolunayın önünden çekilince bulutlar, bulunduğumuz yerin bir mezarlık olduğunu anlıyorum. İrkiliyorum aniden. Bunu gören avare arkadaşlarım, gülüyorlar. Mezarların üzerinde isimler beliriyor. Fosforlu yeşil bu isimler. İsimleri tek tek okumaya çalışıyorum; Mrs.Layne, Mr.Rob… Ve uzaktan fosforlu sarı gibi gözüken bir mezar dikkatimi çekiyor. Bu mesafeden ne yazdığını okuyamıyorum; korkarak, yanına gidiyorum. Gördüğüm isim karşısında bir kez daha irkiliyorum. Mr. Crowley yazıyor. Aniden, mezar parlıyor ve retinam rahatsız olmaya başlıyor. Kolumla gözlerimi kapatmaya çalışıyorum.  Soluma bakıyorum bir süre. Vücudum fazla epinefrin salgılamış olacak ki kalbim göğüs kafesimi zorluyor ve damarlarımdan geçen hayat sıvısının, damar çeperlerinde meydana getirdiği sürtünmeyi hissediyorum..  Işık yok olunca, kolumu indirip, mezara doğru dönüyorum; bir sırrın bakış açısından esinlenerek. Gördüğüm manzara karşısında donup kalıyorum. Karşımda bembeyaz bir atın üzerinde kuzguni renkte giyinmiş, uzun kızıl saçları olan bir kadın görüyorum. Mr. Crowley'in mezarından bir kadın çıktığına inanamıyorum. Biraz da trajik geliyor. Çok kısa bir süre sonra; koşuyor atlı kızıl kadın. Hâlâ Mr.Crowley diyemiyorum ona. Merak ederek, biraz da içgüdüsel olarak peşinden koşuyorum. Yer parlıyor ve yanıyor adeta. Ay'ın ışığı altında büyük bir sarsıntı meydana geliyor. Toprak, güzel bir kelebeğin sahip olduğu zarafetle, görkemle bir şekilde kabarıyor. Ufak bir tepe meydana geliyor. Atlı kızıl kadını, o tepede görüyorum. Koşacak gücüm kalmıyor. Kadın bana bakarak, “Neyi bekliyorsun şeytanın çağrısını mı?” Cevap veremiyorum. Zaman olması gerekenden daha akıcıymış gibi geliyor. Sesimi tepeye kadar ulaştırabilmek için tüm gücümle avazım çıktığı kadar bağırıyorum. Neyi kastediyorsun? Yüzü beyazlaştığında gülümsemesini görebiliyorum. Aniden yok oluyor. 

Tepe hala duruyor. Birkaç kez daha güçlü bir şekilde bağırıyorum. “Neyi kastettiğini bilmek istiyorum.” diye. Cevap kendi sesim oluyor. Dolunayın önünü kaplıyor bulutlar yine. Gece daha da grileşiyor. Parlayan mezarlar yok oluyorlar. Sıradan bir mezarlığa dönüşüyor burası. Avarelerin seslerini duyuyorum yeniden. Arkamı dönüp, hızlı bir şekilde koşuyorum. Mezarın başına geldiğimde, açık olduğunu görüyorum. Korkmadan, biraz da iç güdüsel olarak, mezarın içine giriyorum. Avareler görünüşleri değişmiş halde mezarın başına geliyorlar. Kırmızı tenleri ve tamamı beyaz olan gözleri var. Üzerlerinden sıcak bir şey akıyor. Tam filmlerde hayal edilen gibi. “Behemoth!” bu kelimeyi duyuyorum sadece, bir manifesto ya da kutsal gibi geliyor. Ellerinden çıkan ufak cisimle üzerime toprak atıyorlar. Üşümem kesiliyor, toprak sıcak. Nefes almakta güçlük çektiğimi hissediyorum; doğum sonrası sancı gibi. Üstüm, tamamen toprakla kaplandıktan sonra, bir cümle duyuyorum, gece dostça yaşanmış bir ilişkiden sonra: “Yüce Lucifer sizi korusun Bay Crowley.”

*Ballad